ارزیابی میزان بقاء و عوامل موثر بر آن در کودکان مبتلا به رابدومیوسارکوما

زمینه و هدف: رابدومیوسارکوما، شایع ترین تومور بافت همبند در کودکان با شیوع 8-5% از بین بدخیمی های کودکان می باشد. میزان بقای بیماران مبتلا، به عواملی چون محل اولیه تومور، نوع پاتولوژی، stage، نوع درمان و تشخیص بموقع آن بستگی دارد. میزان بقای بیماران از سال 1970 به میزان قابل توجهی افزایش یافته است. با توجه به گزارشات متفاوت در مطالعات مختلف، در این مطالعه سعی شد که میزان بقاء 5 و 10 ساله در این بیماران بررسی شود. روش بررسی: در این مطالعه گذشته نگر ـ مقطعی، بررسی میزان بقاء بر روی 77 بیمار مبتلا به رابدومیوسارکوما کمتر از 15 سال مراجعه کننده به بخش خون بیمارستان حضرت علی اصغر(ع) در طی سالهای 82-1372 انجام گرفت و بیماران از نظر سن زمان مراجعه، پاتولوژی، stage بیماری، محل اولیه، نوع درمان و ارتباط آن با میزان بقاء مورد بررسی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات، از نرم افزار آماری spss و جهت تعیین بقاء، از روش kaplan meire و برای تعیین عوامل موثر بر میزان بقاء، از روش cox regression استفاده شد و 05/0p value< از نظر آماری باارزش تلقی شد. یافته ها: میانگین سن بیماران در موقع مراجعه، 58/6 سال با 02/4=sd بود. 60% بیماران، پسر و 40%، دختر بودند. میانگین بقای بیماران 8 سال بود(9-8:ci95%). میزان بقا 5 سال در بیماران stage i، 82/85%، stage ii، 88/86%، stage iii، 68/64% و stage iv، 20%، بود. میزان بقاء براساس بافت شناسی تومور عبارت بودند از: الف ـ امبریونال= 7/86% و ب ـ آلوئولر= 48% و از نظر محل اولیه تومور نیز عبارت بودند از: الف ـ اربیت= 94%، ب ـ ادراری تناسلی= 71/85%، ج= پارامننژیال: 57% و د ـ اندام ها: 58%. میزان بقای 5 و 10 ساله به ترتیب 54/79% و 92/77% بوده است. نتیجه گیری: مشابه نتایج مطالعات دیگر، در این مطالعه نیز کودکان مبتلا به رابدومیوسارکومای دارای stage پایین تر هیستولوژی امبریونال، محل اولیه در ناحیه اربیت و دستگاه ادراری ـ تناسلی، بقاء بیش تری داشتند. آنهایی که در زمان تشخیص بیماری متاستاز داشتند یا از نظر بافت شناسی دارای نوع آلوئولر بودند و محل گرفتاری اولیه در اندام ها بود، با پیش آگهی بدتری همراه بودند. بیمارانی که برای 5 سال زنده ماندند، پیش آگهی خوب داشتند، بطوری که میزان بقاء 5 ساله 54/79% و بقای 10 ساله 92/77% بود.